Tanahleng

แกป่วย

(เรื่องสั้น)

แกชื่อ แจ็ค อายุยี่สิบห้า ทำงานในฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ของบริษัทที่มีพนักงานสิบห้าคน ทำงานนี้ตั้งแต่เรียนจบ ได้เงินเดือนเท่าเดิมที่พอใช้แค่เดือนชนเดือน อาศัยอยู่ที่อพาร์ตเม็นต์เดิมร่วมกับคนอื่นๆ ที่มีค่าเช่าเท่าเดิมซึ่งก็ไม่ได้สูงเกินไป นอนบนที่นอนเดิม เป็นที่นอนที่แข็งๆ จนทำให้ตื่นเช้าทุกวันแล้วรู้สึกเหมือนถูกฉีดยาสลบไปในก้น แล้วก็ทุกคืนจะมีเสียงดังตามเดิม เสียงนั้นทำให้ปวดหู นี่คือชีวิตแกนั่นแหละ ชีวิตไร้ความคาดหวังใดๆ

แต่แล้วเพิ่งมีความเปลี่ยนแปลงในชีวิตแกหลายวันที่ผ่านมา แกป่วย แกหวังว่าจะไม่ถึงป่วยหนักเกินไป แต่สภาพที่แกอยู่ช่วงนี้บังคับให้แกขอลาป่วยโดยไม่ได้เงินเดือนเลย มันทำให้แกกังวล แต่ช่วงนี้แกพยายามไม่คิดมากเกินไป แค่อยู่เฉยๆ บนที่นอนที่เหม็น เหม็นเพราะเหงื่อออกเป็นระยะๆ แกเปลี่ยนชุดนอนสามครั้งหลังจากที่ตื่นแล้วมีเม็ดเหงื่อทั่วหน้าอก คราวแรกแกไปอาบน้ำ แต่คราวต่อไปก็ไม่ได้ไปอาบน้ำ เพราะน้ำแพงและเงินแกน้อย สรุปเหม็นดีกว่าขาดเงิน

แกเพิ่งอ้วก แปลกใช่ไหมที่การขับไล่ทุกอย่างที่อยู่ในลำไส้ด้วยการสั่นแรงๆ ทำให้รู้สึกดีขึ้นได้ แกใช้ช่วงเวลานี้ที่รู้สึกดีขึ้นเพื่อเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตและเปิดแอพที่เรียกว่า First Aid (แปลว่า ปฐมพยาบาล) มันมีเมนูที่ให้แกเลือกอาการป่วย

มวนท้อง มี อาเจียน มี อ่อนเพลีย ก็มี ท้องเสีย โชคดีที่ยังไม่มี

แอพแสดงการวินิจฉัยเบื้องต้นและเสนอให้แกปรึกษาหมอออนไลน์ เป็นการปรึกษาที่คิดราคาต่อนาที ปัญหาก็คือ แกไม่มีการประกันใดๆ ที่จะชดเชยให้แกได้ เงินแกมีพอจะรับปรึกษาแบบสั้นๆ เท่านั้น แกตรวจดูยอดเงิน ปรึกษาได้ไม่เกินสิบนาที ประมาณนี้ ถ้าเกินสิบนาทีแล้วจะต้องวางสาย โชคดีแอพนี้มีฟีเจอร์การจำกัดระยะเวลาการโทรด้วย

แกเริ่มต้นการค้นหาหมอ มีหมอคนหนึ่งตอบกลับเกือบทันที โฉมหน้าของเขาปรากฏตัวบนหน้าจอเล็กๆ เขาดูอ่อนเพลีย จริงๆ แล้วเขาดูเหมือนสุขภาพไม่ดีกว่าแก มีรอยดำคล้ำใต้ตา เหมือนไม่ได้นอนเป็นเวลานานมาก แต่ก็ไม่เป็นไร แกต่างหากที่มาปรึกษาเขา ไม่ใช่ทางกลับกัน ฉะนั้น แกรวบรัดอธิบายสถานการณ์โดยไม่เสียเวลา หมอถามอะไรหลายเรื่อง แกก็ตอบรวดเร็ว มองนาฬิกาจับเวลาโดยต่อเนื่อง แกรู้สึกว่าหมอคนนี้พยายามพูดช้ามากเพื่อทำให้การโทรยาวนานกว่าที่สมควร แต่บางทีแกอาจจะกลายเป็นคนขี้สงสัยแค่นี้ แกไม่แน่ใจแต่แกตัดสินใจแล้วที่จะให้คะแนนเขาอย่างมากก็ครึ่งคะแนน

หมอส่งใบสั่งยาให้แกแล้วบอกว่าถ้ากินยาแล้วไม่ได้ดีขึ้นจะต้องเข้าโรงพยาบาล แกพูดว่า ครับ แต่คิดในใจว่า ไม่ครับ แกไม่มีวันจะเข้าโรงพยาบาลได้หรอก ถ้าเข้าโรงพยาบาลแล้วจะต้องติดหนี้หลายปี แล้วจะทำอย่างนี้เพื่ออะไร เพื่อรอนิ่งๆ ในที่ที่เต็มไปด้วยผู้ป่วยเป็นชั่วโมงๆ เหรอ จะติดหนี้เพื่อถูกพนักงานที่มีความกดดันสูงมองข้ามแกเหรอ ดังนั้นแกหวังว่าจะไม่มีวันที่จะต้องไปที่โรงพยาบาล

การโทรรับปรึกษาเสร็จแล้ว บัญชีแกโดนหักโดยอัตโนมัติแล้ว แกดูใบสั่งยา แพงมากทุกอย่าง แกกลับไปนอน รู้สึกว่าแกเปลืองเงินเก็บอย่างไร้ประโยชน์เลย แกคาดหวังอะไรสิ คาดหวังว่าจะโทรหาหมอแล้วจะหายในทันทีเหรอ

แกตื่นขึ้นอีกครั้ง ไม่ได้ดีขึ้นเลย แกหลับตา พยายามไม่คิดเรื่องความเจ็บปวดของร่างกายแก พยายามจินตนาว่าแกลอยบนเมฆก้อนหนึ่งที่อยู่แสนไกลในท้องฟ้า เหมือนกับแกกลับเป็นเด็กน้อย เด็กน้อยที่ไม่มีพลังและพึ่งพิงทุกอย่าง แกนึกถึงครั้งแรกของชีวิตแกที่เป็นไข้ นึกถึงตอนที่พ่อมาเตรียมที่นอนแกเหมือนแกเป็นเจ้าน้อย นึกถึงตอนที่แม่มาแตะหน้าผากแกเบาๆ วัดไข้แก แล้วจูบหน้าผากแก แต่ตอนนี้ไม่มีใครที่มาดูแลแกได้ แกอยู่ลำพังเช่นกับเด็กกำพร้าข้างถนน ที่ถูกทิ้งให้อยู่ลำพังโดยมีความป่วยเป็นเพื่อนเท่านั้น แกรู้สึกเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติที่กักขังอยู่ในเปลือกที่แสนเจ็บปวด ทำอะไรไม่ถูกนอกจากหวังว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างจะกลับดี แกเผลอหลับไป หรือเป็นโคม่า ใครจะไปรู้

ผ่านไปอีกวัน ไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลย ถ้าแกยังรู้สึกอะไรได้แกจะรู้ว่าแย่ขึ้นด้วย แกควรเข้าโรงพยาบาลสิ แต่เงินแกไม่พอ ฉะนั้นแกแค่อยู่นิ่งๆ รอนิ่งๆ บนที่นอน ไม่ขยับ แกลองดูทีวีเพื่อลืมความเจ็บปวด แต่เสียงของทีวีทำให้ปวดหัวจัด แกปิดมัน

สองวันผ่านไป หลอดเลือดแตก แกก็ตายแล้ว

คำแปลตรวจโดย เฌอ ขอบคุณครับ
26 กรกฎาคม 2561